Ouder worden is een onderwerp dat mij in hoge mate interesseert. Natuurlijk omdat ik er zelf mee te maken heb en bijna dagelijks word geconfronteerd met de gevolgen ervan en de vragen die het oproept.

Als ik zo om me heen kijk, zie ik veel leeftijdgenoten worstelen met hetzelfde: ontkenning, bagatellisering, soepkip-gedrag, overstappen op een jongensachtig EGO, kleurloosheid. En alles daartussen in.

Ik heb bedacht dat ik regelmatig op ga schrijven wat ik zoal tegen kom over het onderwerp.

Mijn werktitel is:

“Ouder worden: tussen kunst en kitsch”

Tekeningen van Peter van Straten (uit Vrij Nederland 2013).

Ik ga dit blog zonder enige publiciteit opzetten. Het wordt ook geen chronologisch verhaal. Ik schrijf als iets me te binnen schiet. De nieuwste berichten bovenaan. Kom je bij mijn blog terecht en vind je er iets van, schroom dan niet mij hierover een mail te sturen.

In 2013 zette ik nog de meest recente berichten onderaan, zodat je een tijdlijn kreeg. Niet handig, denkk nu. In 2014 ga ik het andersom doen. De meest recente berichten bovenaan. Vindt u hier iets van: laat het me weten!

2018

maart
Als niet-fan van Sigmund plaats ik nu weer een strip van hem. Ouderdom intrigeert hem blijkbaar ook!

januari
Sigmund
Fan van Sigmund ben ik niet.Maar de volgende waarschuwing van hem is briljant. Dit moet je dus nooit laten gebeuren:

Use it or lose it
Het is nog steeds wennen dat oud zijn. Ik zeg het tegen alle leeftijdgenoten om me heen: we zijn oud. De meesten ontkennen dat, verder dan: ‘niet meer jong’ gaat het vaak niet. Ik wil dat je gewoon oud kunt zijn zonder dat iedereen meteen op zoek gaat naar je afkondiging (doodsbericht). Zolang niemand accepteert dat ie oud is en tot heel veel in staat is (ik schreef bijna ‘nog’, maar misschien is dat ook wel iets dat we moeten accepteren. Dat we in de nog-fase zijn aangeland. Maar goed oud zijn is niet voor nix een kunst!
Ester Bertholet (45), specialist ouderengeneeskunde met een eigen praktijk in Velp wordt aangehaald in een artikel van Liddie Austin.
Bertholet stelt: ‘use it or lose it’, dat geldt voor alles. Niet alleen voor jezelf aankleden en eten koken, waarover het altijd gaat, maar ook voor naar verjaardagsfeestjes gaan of hoe je ergens komt per auto of openbaar vervoer. Als je dat een tijdje niet doet, kun je het niet meer en zit je eenzaam thuis ‘.

Zover is het nog 🙂 niet, maar dat gevaar ligt wel op de loer als je niet meer werkt en je dus heel veel dingen die je eng/ongemakkelijk vindt, niet meer hoeft te doen. Soms is het wel goed om jezelf ergens toe te zetten. Het ‘use it or lose it’ raakte bij mij wel een gevoelige snaar!

Ja en de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen waar die gevoelige snaar vandaan komt. Welnu in 1991 was Jeanne van der Ploeg mijn therapeute. Ik had haar verteld dat ik altijd het idee had gehad dat mijn ouders mij mijn plaats in het gezin gaven als ‘intelligent kind’. Ik was doodsbenauwd om die positie kwijt te raken. Dus deed ik nog liever nix dan mijn grenzen op te zoeken. Waarop Jeanne dus zei: je kunt dan wel intelligent zijn geweest als kind, maar als je daar nix mee doet, dan raak je het gewoon kwijt: ‘use it or lose it’.

2017

‘Mooi rimpelen’
Omdat vrouwen meer vet hebben rimpelen ze anders dan mannen.’Mannen krijgen vaak mooie heldere koppen. Bij vrouwen moet je juist nóg meer raden wat eronder zit.’
Hmmm, iig ileuk bedacht. Volgens mij was het artikel geschreven door een man…….Die heldere koppen heb je natuurlijk ook niet bij dikke mannen. Volgens mij krijgen dunne vrouwen ook mooie heldere koppen.

‘Nog steeds was zij een prachtige vrouw….’
Deze zin kwam ik tegen in het gratis leesfragment van  het boek: het Paulus Labyrint van Jeroen Windmeijer (2017:8).
Jeroen is een eind veertiger en schrijft het bovenstaande over een vrouw van begin veertig. Weten we weer wanneer (oude) mannen (jongere) vrouwen oud vinden.

2016

december
NOOIT koket naar je leeftijd laten raden
Je hebt het vast wel meegemaakt: vrouwen die koket vragen: en hoe oud denk je dat ik ben? Waarom zou je er jonger uit willen zien? Waarom breng je de ander in de problemen? Een veel jonger iemand, vindt iedereen oud, of je nu 40, 50, 60 of nog ouder bent. Als iemand je (zonder ernaar te vragen) jonger inschat, behoor je te lachen en vereerd te zeggen: ja echt, maar ik ben al ………….
Ik heb dat afgeschaft. Je wordt er niet jonger van en je leert andere mensen niet dat je op iedere leeftijd meedraait in het leven. Je bent je leeftijd en dat betekent niet dat je op je dood zit te wachten. Nee, je leeft, iedere dag weer is de eerste dag van de rest van je leven. Maak er iets van, hier en nu.

Hier de link naar een you tube filmpje dat hierover gaat.

https://www.facebook.com/martine.vanommen.75/posts/935966193202610

25 maart
Camouflage versus onze werkelijke aard
Susan Smit aan het woord:‘Uiteindelijk worden we allemaal wie we werkelijk zijn, alle charme en aangepastheid is slechts tijdelijke camouflage. Je ware aard dringt erdoorheen als lichaamsgeur door een indringend parfum. Vooral vrouwen hebben last van zich plooien en schikken om vooral maar zo lief en aardig mogelijk te zijn…………’

Aan deze uitspraak moet ik altijd denken als er gepraat wordt over een dementerende vrouw die ‘vroeger altijd zo lief en bescheiden was’ en die nu vloekend, bijtend en tierend door het leven gaat. Tsja, de camouflage is eraf, ze moet nu al haar frustratie en woede kwijt over alle jaren dat ze te lief en te inschikkelijk was. Navragen kun je het niet, maar dit is toch heel aannemelijk?

22 februari
PHPD
Jeetje, wat gaat het leven snel!. Nu lijkt het net of er in de tussentijd nix te melden is geweest op het soepkippenfront, maar dat is natuurlijk niet zo. Eerder iets in de trant van: wat moet ik ermee.

Het phpd-syndroom. Ik hoorde er een jaar geleden voor het eerst over. Dacht dat het een soort oude mensengeintje was. Het blijkt echter algemeen taalgebruik te zijn, ook gebezigd door huisartsen, zo las ik net. Voor de (nog) onwetenden onder ons: pijntje-hier-pijntje-daar syndroom. Vele jaren geleden stond mijn moeder op van de bank en zei: au o.i.d. Frans vroeg wat er was en mijn moeder zei: ach, dat zul je later wel merken. En ja hoor: het is zover. Vroeger dacht je nooit aan pijntjes, aan niet altijd even adequaat reagerende onderdelen van je lijdt. Nu wel. Weten we dat ook weer. Een huisarts zei dat het medicijn hiervoor is: phpd: pilletje hier, pilletje daar. Nou daar ben je lekker mee. Je kunt ook denken: kan altijd erger en men leve vrolijk verder, dat is dan weer die kunst 🙂

29 januari
Vallen & opstaan
Nou ben ik de afgelopen twee jaar al twee keer keihard gevallen omdat ik bij het stevig doorwandelen met mijn ene veter bleef hangen aan de haak van mijn andere bergschoen. Ja, twee keer!
Dacht in al mijn onschuld dat dat wel vaker voor zou komen en ging dus wat rondkijken op internet. Nou dat heb ik geweten. Komt niet voor en als het je al gebeurt dat moet je wel zwakbegaafd, niet goed bij je hoofd en nog meer van dat soort dingen zijn. Geen enkel serieus verhaal. Dus toch: ouderdomskwaaltje?
Nou rijst natuurlijk de vraag waar zit hier de kunst of de kitsch in? Hmmm, ik denk dat de kunst is je er niet te veel van de wap te laten brengen en beter uit je doppen kijken/voorzorgsmaatregelen treffen (overbodige haken van je schoenen zagen)

28 januari
met een beetje hulp van de kapper kan ik er ook zo uit zien:

en dan mogen we toch weer niet klagen…

2015

19 juni
kitsch?
Sinds enkele jaren verf ik mijn haar niet meer. Het is heel natuurlijk dat je steeds grijzer wordt, dus laat dat ook maar gewoon zien. Het gaat er immers om wat je ermee doet.
Zo zag ik er in februari uit:

Dat was schrikken: een middelbare vrouw met gemakskapsel, dat ben ik nu geworden En dat terwijl ik net van de kapper kwam en DACHT dat ik er top uit zag. Nou is het wel zo dat er witte lampen boven mijn hoofd brandden, waardoor ik nog witter lijk dan ik ben. Dit terzijde.
Mijn vriendinnen vonden dat mijn gezicht erg ‘grijs’ werd van dat grijze haar. Hè, ben jij nou echt zo grijs etc. Ook Frans, die mij meestal mooi vindt, zei dat hij ‘kamstrainen’ altijd wel leuk had gevonden.
Daar komt nog bij dat ik het moeilijk vind, hoe ik me moet afficheren. Ik had het er al eerder over. Als je geen kinderen hebt, heb je geen gedefinieerde plek in de samenleving. Je bent nooit de moeder van en/of de oma van, met de bijbehorende leeftijd. Het valt steeds meer op dat bij nieuwe kennismakingen, de oma’s vragen naar (klein)kinderen van de tegenpartij en onafhankelijk van het antwoord binnen de kortst mogelijke tijd op de proppen komen met hun foto’s, of hele fotoboeken Wat meespeelt is dat je als mens zonder kinderen ook het leven leidt van mensen die decennia jonger zijn. Dat speelt bijvoorbeeld als je op sollicitatiegesprek gaat voor een vrijwilligers’baan’ (dus zonder cv waarin je leeftijd staat), hoe stap je dan over van het emailcontact naar het ‘live’ contact? Je merkt het meteen dat de meest assertieve vragen: is het goed als ik ‘je’ zeg? Ik antwoord tegenwoordig: “je mag het proberen, maar de meesten slagen er niet in, stappen na een paar ‘je’s’ weer over op u”.

Affijn, hoe dan ook, ik ben om en heb me laten ‘kamstrainen’. Dit is het resultaat:

Dit is een selfie, waarop ik mijn bril heb vergeten. Gaat om het idee. Beter?

n.b.: ik zocht voor de zekerheid het woord ‘kamstrainen’ op, omdat het zo’n mooi Nederlands woord is. Vond ik de uitdrukking “coupe soleil folie hele scalp”. Klinkt toch niet als een upgrade van je kapsel.

28 maart
Jongensachtige EGO’s
Lees dit artikel eens
Het gaat over het boek van Rik Zaal: Zeventig. Notities over ouder worden, 2015.

Mijn commentaar zeg ik tussen vierkante haken, cursief en afgesloten met (at).
Als door zichzelf erkende niet-jongensachtige oude man, lijdt Rik Zaal wel aan een jongensachtig EGO (ja die hoofdletters horen daar echt te staan om aan te duiden dat het ego niet zo klein is), en dat is niet bedoeld als compliment. Ik zal mijn mening onderbouwen.

-Oh oh wat heeft hij een hekel aan mannen die zich maar als jongens blijven gedragen……
-Zelf doet hij daar niet aan mee.
– is weliswaar getrouwd met een 24 jaar jongere vrouw, waardoor hij weer wat jonge vrienden krijgt;
-lacht een vriend hard uit die niet meer in de spiegel wil kijken. Vindt hij bespottelijk. [Dat mag dus niet hè, betreuren dat je zo gekreukeld bent geworden. Die mensen moeten hard uitgelachen worden. Welke oudere – behalve Rik Zaal – herkent dat niet: je denkt van jezelf dat je nog best ermee door kunt, kijkt in de spiegel en denkt, oh nee, toch niet. Enige reddende is dat anderen je dagelijks zo zien en mee zijn gegroeid met je kreukels (at)]
– kreukels en wallen interesseren hem niet, “Het enige waar ik mee bezig ben, is mijn gewicht; ik ben een gulzig mens”. [Oh hoe koket, kreukels daar denk ik niet aan, ben alleen bezig met mijn gulzigheid (at)]
– Nee nee, zijn haren zijn niet geverfd, hij is ‘gewoon’ niet grijs. Nee ijdel is hij niet hoor.
– Is er op zijn 70e nog niet aan gewend dat er een grote kloof gaapt tussen jonge mensen en iemand van 70 jaar. En dat er dus U tegen je wordt gezegd. Dat proces is echt al veel eerder in gang gezet, als je ergens zonder je jonge vrouw verscheen. [In den beginnen zeg je nog telkens: je mag wel je zeggen hoor. Na drie je’s verandert het dan weer automatisch in u en op een gegeven moment laat je het maar. Je bent in de U-fase en de nog- fase aangeland, deal with it (at)]
“Je hebt van die mannen die plotseling nostalgiedingen gaan doen, in een platenzaak op zoek naar die ene lp die ze in hun jongere jaren zijn kwijtgeraakt. Potsierlijk.” [een 24 jaar jongere vrouw trouwen, is geen nostalgieding, niet potsierlijk? (at)]
– Word verschrikkelijk kwaad als een jonge vrouw durft te zeggen dat ze blij is dat een kennis van haar zijn hart heeft gevolgd en een in zijn ogen interessantere baan heeft genomen. [Waarom die kwaadheid: zelf niet je hart gevolgd? Heel veel mensen die het wel zouden kunnen, doen het niet uit angst voor het onbekende. Tuurlijk zijn er ook genoeg mensen die niet kunnen kiezen, maar wees blij voor degenen die het wel is gelukt (at)].
– over dood gaan. Nou je mag niet zomaar ertussen uit piepen. Want dat kan Rik Zaal niet aan. Hij ging hyperventileren op de crematie van een vriend die zomaar dood neer viel. En wat was het toch veel fijner, wederom voor Rik dat hij langzaam afscheid kon nemen van een andere vriend die aan kanker dood ging. [Ik Ik Ik R……..ik de naam is al een voorbode, de gestorvene kan er heel anders over hebben gedacht. Langzaam dood gaan aan kanker, is een grote langzame aftakeling die je moet liggen (at)].

Mijn slotsom:
Rik Zaal vindt zichzelf dus geen jongen maar een volwassen man. Waar dat nou precies uit blijkt, is mij niet geheel duidelijk geworden. Hij is wel heer normatief over andere mannen: potsierlijk, belachelijk etc. Het lijkt wel of zijn boodschap is: kijk naar mij, ik heb de wijsheid in pacht.
Wat is erger een jongensachtige oudere of een jongensachtig EGO?

6 maart
Hoe langer je leeft, hoe groter de kans is dat je steeds mee bagage mee sleept. En dan heb ik het niet over geestelijke bagage, die voor veel wijsheid zorgt, maar voor ‘dingen’ die je meesleept. Zo heb ik een schoolbel van mijn oude middelbare school. Kreeg mijn vader een keer van weet ik wie. Ik had daar helemaal geen leuke tijd en toch sleepte ik dat ding altijd mee. Hopla, vandaag naar de Krinloopwinkel.

hier de link naar het artikel

Onthoud de magische zin: Does it spark joy? en je huis wordt steeds groter 🙂 Een kleine waarschuwing: niet doorschieten!

2014

11 november

Weer een mooie tekening van Peter van Straaten. En dan denk je na over zo’n tekst en dan bedenk ik dat ik niet zozeer nog best een tijdje jong zou willen blijven, maar dat ik wel heel erg graag zou willen dat de mensen die in de tussentijd dood zijn gegaan, er nog zouden zijn. Over nog een tijdje jong willen blijven, denk ik eigenlijk helemaal niet meer na qua uiterlijk. De tijd dat ik het niet leuk vond om onzichtbaar te worden, ligt alweer achter me. Ik ben het nu. Ik merk dat gezondheid, samen met een goed werkend koppie veel belangrijker zijn dan een jong uiterlijk. Toch wel een aardige ontdekking.

21 oktober
Kreeg net een mailtje door om te “liken”: Creatieve Ouderen On Line, afgekort tot COOL. Kijk dat COOL vind ik leuk, maar ik verkeer in grote twijfels over die creatieve ouderen die on line gaan. Hoezo gaan ze online? Heel veel ouderen zijn al lang on line. en hoezo creatief? Wat heeft dat met oud en met on line te maken? Maar wat bezwaart mij nou precies? Ik denk dat je aangesproken wordt op je oud zijn, alsof dat alles zegt. Ik schreef eens voor een nota van de overheid een stuk over ouderen en emancipatie: “ze willen hetzelfde als veel jongeren, maar hebben net wat jaarringen meer”. Tuurlijk ouderen zijn oud, opmerkingen als:” ik voel met helemaal niet oud”, zetten we meteen bij het grofvuil. Ik zeg dan (vrij naar een tekst van Peter van Straaten ooit): het is geen kwestie van wat we gaan doen als we oud worden, maar meer: we zijn oud. Oud zijn betekent niet automatisch dat je niet meer bij de tijd bent, dat je nog niet kan internetten, smartphonen etc. Vaak weten ouderen er meer van dan veel jonkies. Hetzelfde gebeurde met de Applecoach. Die begon ook opeens onderscheid te maken tussen ouderen die de eerste principes van Apple gebruik nog moeten leren en aan de andere kant: ondernemers en weet ik wie. Die indeling op oud = weet nix, dat automatisme is niet goed. Tuurlijk kun je een cursus maken, maar dan voor beginners, oud en jong. Een indeling op leeftijd is mij te ongenuanceerd. Of zou het toch een gevoelig puntje zijn bij mij………..

15 april
Ik las net een artikel waarin stond dat vrouwen in Frankrijk veel minder bang zijn om oud te worden omdat je in Frankrijk ook als oudere vrouw je er sexy uit mag zien. Dat in tegenstelling tot Amerika waar alleen jong en strak sexy mag zijn. Raar toch die verschillen in cultuur. Waar zou dat nu in zitten. Wel interessant, want ik denk dat Nederland een soort Amerika in het klein is, iets minder uitgesproken, maar als je iets voorstelt, ontkom je niet aan een verjongingskuur.

14 april
Dit is wat ik me afvroeg. Zou het niet een gat in de markt zijn om een website te beginnen voor – in eerste instantie – onderkleding voor oudere vrouwen? Op een gegeven moment is er niet meer tegenop te fitnessen en moet je erkennen dat de geest weliswaar steeds sterker wordt, maar dat het vlees met dezelfde snelheid zwakker wordt. Onderbroeken met elastiek in de taille geeft lelijke ‘knepen’, zo ook bh’s met te smalle omvangsbandjes, panty’s, leggings e.d., sokken, kniekousen (ja ja onder broeken).

Nou is er bijvoorbeeld voor de onderbroeken een oplossing te vinden in de stretch broeken van Sloggi en Dim, nee geen corsetbroeken, maar alleen een beetje stretch zodat ze niet afzakken. Verder heb je leggings met brede bovenrand.

Meer kan ik niet bedenken. Ik kan me niet voorstellen dat er niet meer vrouwen zijn die last hebben van lelijke ‘knepen’. Dat heeft dan echt nix met te dik zijn te maken.

Iemand zin om zich hier verder in te verdiepen? Laat het me weten.

1 maart
“Goh, je ziet er veel jonger uit”. Dit is bedoeld als compliment. Ik keek er dan ook altijd heel blij bij. Maar wat is dat voor onzin? Dat strookt helemaal niet bij mijn streven mooi natuurlijk oud te worden, pardon te zijn. Ja het is nog wennen dat oud zijn.
Tegenwoordig zeg ik dan: leuk, maar dat maakt mij echt geen dag jonger (en ik zou eraan willen toevoegen: kijk eens wat beter dan zie je mijn leeftijd echt wel). Het zijn de genen. Vroeger vond ik dat altijd zo aanstellerig als oude mensen zeiden: oh, maar ik voel me nog zo jong. Dacht ik: maar mooi dat je het niet bent. Grow up!
Nu beleef ik hetzelfde: je voelt je niet zo oud als je spiegel laat zien, ook al kraakt en piept er af en toe wat. Ik zag net in een tijdschrift (Linda?) een reportage over heel rijke vrouwen in Beverly Hills die alleen (onbespied) in hun auro zaten. Wat een naar gezicht: helemaal vol met schminck, botox en fillers, lange. losse haren, sommigen raakten met hun lippen bijna de voorruit (zeker net terug van de filler) en dan toch nog een schrompel nekje eronder. Rijk maakt je nog steeds niet jonger. Nee, het maakt ouder worden zo zielig, iets dat je koste wat kost moet zien te vermijden…Maar wat is nu echt belangrijk?
Kijk om je heen: vrienden krijgen kanker, vrienden gaan dood. Is het niet zonde om niet iedere dag te beleven als de eerste dag van de rest van je leven? Met wat kreukels, pijntjes. Leef, kies werk waar je in gelooft boven geld, geniet, koester je dierbaren. Dat maakt je leven het leven waard.

28 februari
Oud versus jong.
Veel eerste contact gaat via email. Nix mis mee natuurlijk. Je ondertekent de mail met je voor- en achternaam. So far so good.
Maar dan gaan we over tot het ‘live’ contact. Dan zie ik tegenwoordig even de ongemakkelijkheid/verwarring in de ogen van de ander. De ander verwacht een leeftijdgenoot en dan komt er zo’n oud mens aan. Ik merk dat ook aan de eerste benadering. In de mail waren we nog jou en jij en bij de eerste ontmoeting plots u (moet ik altijd aan dat liedje denken waarin de zin voorkomt:”poets je tanden, was eerst je handen……en zeg u, u, u”. Dit komt uit het lied “pa” uit 1983 van Doe Maar.
Zeg je nou in je mail: ik ben hartstikke oud hoor, of ga je je als een kip gedragen in het ‘live’ contact of.., ja zeg het maar.

10 februari
Onlangs deed ik mee aan een onderzoek. Een van de vragen was: “hoe vaak maakt u zich zorgen over uw uiterlijjk?” Tot verbazing van de onderzoekers en ook wel een beetje van mijzelf, antwoordde ik spontaan:”nooit eigenlijk”. Later voegde ik eraan toe: ik doe het niet meer. Nou is de vraag of dat een goed of juist een slecht teken is. Goed in de zin van: je hebt jezelf geaccepteerd en maakt er het beste van. Slecht in de zin van: hmm, ik ben nu oud, dus het maakt niet meer uit hoe ik er uit zie. Niemand kijkt daar toch meer naar. Mannen kijken liever naar een jong dingsigheidje, ook als ze er zelf geen meer hoeven. Ik hoor de reacties al:”maar je doet het toch voor jezelf”. Tuurlijk, maar jezelf vindt het af en toe ook wel heel erg lekker om onopgemaakt (hoef je ’s avonds niet eraf te halen), nog net niet in campingsmoking rond te lopen.Volgens mij ben ik een goede socioloog: altijd alle kanten van iets bekijken en geen overhaaste conclusies trekken.

1 februari
Soms zijn woorden overbodig. Ik moest zo lachen toen ik deze tekeningen zag. Eerst had ik alleen maar de vrouwelijke variant. Het heeft even geduurd, maar nu heb ik zowel voor de man als voor de vrouw een soortgelijk plaatje. Voor de liefhebber een snelle analyse: de vrouw strijkt haar plooien glad voor de buitenwereld, de man is vooral met zichzelf bezig…

Laat je niet ontmoedigen. Zeg, samen met Rudi Westendorp:

“Oud is nog niet out”

25 januari
Zomaar een losse herinnering. Ik ben in het bezit van een lange, oranje broek, ja zo oranje als een sporter die Nederland vertegenwoordigt. Rijd ik op mijn fiets rond, er waren duidelijk belangrijke voetbalwedstrijden aan de gang. Zegt zomaar een jongetje tegen mij: “maar hoe oud bent u dan”, ervan uitgaande dat mijn oranje broek past bij mijn liefde (not) voor voetbal. ‘Hoort’ blijkbaar niet.

5 januari
Nou dat weer. Denk je dat je toch met je tijd mee moet gaan, en heb je dus naast je serieuzere Linkedin account ook maar een Facebook account aangemaakt. Wat blijkt: jongeren verlaten FB OMDAT ouderen er ook ‘op zitten’. Blijkbaar hoort er een kloof te bestaan tussen jong en oud.

2013

13 augustus 2013
Ergens las ik dat iedereen wel oud wil worden, maar dat niemand het wil zijn. Als je jong bent, denk je niet na over oud worden. Dat deed ik ook niet echt tot ik achterin de veertig was. Ja, ik hoorde natuurlijk wel dat het woordje ‘nog’ steeds vaker gebruikt werd, maar dat was alles.

Maar toen kwam de verandering.

Samen met mijn mooie, jonge nicht ging ik op reis in Afrika. Met een rugzak reisden wij rond in bussen en ander openbaar vervoer.
Overal werden we na geroepen: “Bruni, how are you”. Wat bleek: niet ‘we’ werden nageroepen, alleen mijn nicht stond in de belangstelling. Men wilde met haar trouwen, bleek dat zij niet beschikbaar was, dan keken ze in wanhoop naar mij en sommigen wilden dan maar met mij aan de haal.
Waren we in een museum; daar zei de gids bij het schilderij van een hele oude koning: “nou die koning was wel zo oud als u”. Compliment vanwege mijn steeds meer naar buiten tredende wijsheid?
Ok, tot zover was mij duidelijk wat mijn status was: oud en steeds verder onzichtbaar als vrouw. Dat was nieuw voor mij omdat ik het onder leeftijdgenoten nog! steeds goed deed.
Dan doemt de volgende vraag op: hoe stel je je nu op: als een jonge kip of als een soepkip?
Ik vond het heel moeilijk om mijn houding te bepalen: ik was geen jonge kip en ik voelde me ook geen soepkip. Het was mij duidelijk geworden dat mijn mooie nicht in de schijnwerpers stond, en dat de samenleving bezig was om mij ‘uit te faseren’ als vrouw.

Vanaf dat moment was het aan mij om oud worden tot een kunst te verheffen: waardig, wijs, ervaren, enthousiast, belangstellend, met rimpels, met kleine en grotere gebreken en vooral genietend van het hier en nu.
Ik zie leeftijdgenoten om mij heen en in bladen worstelen met hun leeftijd. De ‘kitschers’ onder ons gaan over tot strak trekken, opvullen, verven en te korte rokjes. De mannelijk variant hierop is niet moeilijk te bedenken, op de tweede leg na dan.
Bladen spelen hierop in. Een blad als ‘Plus’ dat speciaal gemaakt wordt voor ouderen, wijdt pagina’s lang uit over anti rimpelcrêmes e.d. waarvan toch niet bekend is dat ze helpen. Waarom niet de rust in zo’n blad: mensen we krijgen allemaal uiteindelijk rimpels, leer ermee te leven.

Helemaal aan de andere kant van het spectrum zien we de mensen die zich rimpelloos aanpassen aan de kleinere en grotere gebreken van de ouderdom. Het is geen item waar je dagelijks over praat in de trant van: “weet jij dat die en die dat niet meer kan?” “En wist je al dat die ziek is” en “zal ik eens even zeer uitgebreid uit de doeken doen wat mij allemaal scheelt en wat er wel/niet aan gedaan wordt?”
Nee, dat hoort bij het leven, daar zeur je niet over.

Een geweldig voorbeeld: wijlen mijn vader.
Vóór hij oud was dachten wij altijd: oh dat wordt vreselijk als die iets gaat mankeren, maar niets was minder waar. Hij accepteerde zonder morren dat hij eerst niet meer auto kon rijden, vervolgens niet meer kon fietsen, en daarna niet meer alleen rond kon lopen. Na de dood van mijn moeder woonde hij alleen. In de weekenden kwamen we beurtelings bij hem. Altijd blij met je komst, nooit zeurend als je weg ging. Een feest was het om bij hem te zijn. Was je een weekend bij hem, dan vroeg hij op zaterdag: wat voor een dag is het? En als je dan zei: zaterdag, zei hij met een verheugd gezicht: “oh nog een dag”. Dan is oud worden tot een kunst verheven.

17 augustus
Op warme dagen was ik mijn oksels wel eens xtra met mijn handen (wat staat dat er nu vreemd). Zeep in je re-hand voor je li-oksel en andersom. Dan kijk ik (zonder bril) in de spiegel en dan zag ik daar iets velkleurigs snel mee bewegen. Doe het maar eens, dan begrijp je wat ik bedoel. Nou nou die kipfiletjes zijn wel erg geworden, was mijn reactie dan. Toen ik echter een keer met bril ernaar keek, bleek dat ik naar mijn vingertoppen keek. Pffff wat een opluchting, ouder worden valt mee.

17 augustus
Al een tijdje had ik last van een stijve spier in mijn schouder. Links achterom kijken ging niet meer moeiteloos. Tsja, wat doe je dan?
Ik zat op fitness bij fysiotherapeuten en ik vroeg eens of dat nou iets was waar ik mee zou moeten leven of dat er iets aan te doen was. Het antwoord was: nee natuurlijk is daar iets aan te doen, gewoon een vastzittende spier. En ja hoor, na een paar keer fysio helemaal weg. Maar hoe weet je nou of het iets is waar je mee moet leven of iets is dat makkelijk verholpen kan worden. Ik trachtte dat aan te kaarten bij de fysiotherapeut: …..duidelijk te jong, geen enkele herkenning.

1 september
Jaaaa, dat is niet makkelijk. Met het stijgen der jaren verandert je lijf. Ik hoorde al: alles zakt, behalve je tandvlees, dat trekt op.
Ook als je slank blijft, zie je er niet meer uit zoals vroeger. Je puppy vet is verdwenen, er zit geen knakworst spanning meer in je huid. So far so good. Maar dan: men gaat naar de kledingwinkel en ziet daar heel veel leuke ‘King Louie’ jurken met veel bloemen, waar iedere bakfietsmoeder goede sier mee maakt. Dan denk je subiet: niet doen. Maar dan hangt er ook een met minder bakfietsbloemen. De prangende vraag is dan: Kan dit?
Je vraagt het aan zo’n jong dingsigheidje en die zegt nooit: “Nee, mevrouw wat denkt u nu toch!” En dan moet de spiegel uitsluitsel geven: zucht.
In een bloemjurkenwinkel stond wel een leuke verkoopster. Er zat een beetje rare kraag met een lange flap aan de voorkant van de jurk. Zij loste mijn geneuzel op met de opmerking: nou daar kunt u nog altijd uw hoofd achter verbergen. We hebben er samen hard om gelachen en die jurk heb ik gekocht.

4 september
Mijn grote voorbeeld voor mooi oud worden was Monique van de Ven. Zulke leuke pretoogjes, zo’n stralende lach, die was volgens mij niet lelijk te krijgen. Wat een teleurstelling: ze heeft zich helemaal laten bewerken. Ziet er eng uit, ja ja zonder rimpels, maar het hele leuke aan haar is verdwenen. Wat is dat jammer. Kijk maar eens naar de televisieserie dokter Deen. Een vriendin omschreef haar als een ‘alien’ en daar heeft ze wel een beetje gelijk in. En nou hoorde ik dat ze ‘nix had laten doen’. Ja hoor. Wie moet ik nu als voorbeeld nemen?

6 september
Oeioeioei, nou dacht ik toch echt dat emancipatie het beeld van/over vrouwen had veranderd. Nou dat is ook zo, maar niet in hun voordeel.
Ging het vroeger over uiterlijke zaken als: niet scheren van benen en oksels, eventueel aangevuld met het niet scheren van snorharen. Nu gaat het over botox vóór je 35ste als de rimpels nog niet echt vast liggen. Een bewegingloos voorhoofd is ‘mooi’, geen denkrimpels, geen verbazingsrimpels, nee strak. Eerst met botox en als dat niet meer helpt plestiek chirurgie. Nou zou je kunnen zeggen dat het emanciperende deel is, dat het voor mannen ook steeds ‘noodzakelijker’ wordt, maar ja, zaten we daarop te wachten.
Kijk en huiver. Deze documentaire is niet echt bemoedigend. Het kitsch deel wordt normaal, de kunst in de prullenbak. Zou dat nou overheidsbeleid zijn? Steeds minder subsidie op kunst? Klik op documentaire.

3 oktober
Dit las ik op Nu.nl over Kate Perry die 28 jaar is……
Katy Perry ’te oud’ om naakt te gaan
Katy Perry vindt dat zij te oud is om nog naakt te gaan. “Ik word gewoon een beetje ouder en ik vind dat ik het niet meer kan maken.”

4 oktober
Uitspraak van een 41 jarige ook op Nu.nl te vinden:
‘Sexy is niet alleen meer voor jonge dames’
Volgens Beertje van Beers, die op de cover van het jubileumnummer van Playboy staat, is het logisch dat er steeds vaker wat oudere dames in het mannenblad staan.
“Sexy is niet alleen meer voor jonge dames. Je ziet het niet alleen bij Playboy, maar ook bij Vogue en Elle”, aldus Van Beers tegenover NU.nl.

8 oktober
Nog niet alle hoop verloren. Probeer het artikel over Jacqueline de Savornin Lohmann eens te pakken te krijgen. Als ‘foto’ is het niet goed te lezen.
Strekking is dat zij op haar 70e aan de slag is gegaan als cabaretière. Nix niet strakgetrokken of gepimpt. Nee puur natuur, ook haar gezondheid. Dat heeft ook niet iedereen voor het zeggen.

27 oktober
‘van achteren lyceum van voren museum’
Tegen de felle wind in beulde ik op mijn fiets in de duinen. Rijdt een wielrenner mij achterop, strak in het fietspak, Roept, nog net achter mij:”hé, lekker kort rokje”, rijdt mij voorbij, kijkt achterom en zegt nix meer..
Voor de jongeren onder ons de uitleg: van achteren/op afstand lijkt het op een lyceumleerling en van voren/dichtbij  is het een oude vrouw die in een museum niet zou misstaan. Dit wordt gezegd OVER oude vrouwen die vergeten zijn vormeloos dik te worden, waardoor op afstand onduidelijkheid bestaat over de ouderdom van het wezen in kwestie. Zou het kunnen zijn dat de lengte van mijn rok, natuurlijk wel met een maillot eronder, niet past bij mijn leeftijd? Maar wie bepaalt dat? Te jong eruit zien is een gruwel, maar hoe dan? Dit is toch geen kitsch? Maar hoe verhef je je kleding tot een kunst?

28 oktober
In Psychologie Magazine kwam ik het volgende artikel tegen. Dat geeft de burger moed toch? Mijn motto: “iedere dag is de eerste dag van de rest van je leven” lijkt me heel bruikbaar.

Je leeft nu en je hebt geen enkele garantie hoe het verder gaat..