Corona, het woord alleen al kan niet ontbreken in 2020. Het levert naast veel ellende ook grappige dingen op. Muziek maken met anderen kon niet meer ‘live’. Daarop vonden orkesten een andere manier om samen te spelen. Iedereen speelt in zijn/haar eigen woning zijn/haar partij in en een ‘editor’ voegt dan alles samen tot een mooi geheel. Zoiets intrigeert mij meteen. HOE DOEN ZE DAT? Daar ga ik dan achteraan. Ik zie dat alle deelnemers oortjes in hebben. Dat was mijn eerste ontdekking en dan vragen, zoeken, proberen, veel tijd in steken en ook nog mensen vinden die aan mijn experiment mee willen doen. Het eerste project werd een aubade aan mijn oudste zus voor haar verjaardag door haar (klein)kinderen en nog wat naasten. (Een tweede project is het samenspel van ons pianokwartet. Dat loopt nog…). Het eerste project, het aubadeproject moest eerst nog tot leven komen voor de deelnemers, maar tegen de deadline zat de vaart er goed in. Tot de voorlaatste dag kwam er een nieuw instrument bij. Heel knap was dat de kleinkinderen hun instrument inspeelden met de opdracht: beat=96 en het staat in G. Dat deden ze perfect. Tot en met het hoera na een pauze van vier tellen.
Ok, iedereen moest apart inspelen op de juiste beat.
Maar dan. Hoe krijg je alle deelnemers tegelijk spelend in beeld?
Ja ja, er bestaan officiële programma’s, zoals Adobe Première. Maar dat moet je kopen en dat gebruik je dan waarschijnlijk een keer voor een geintje.
You Tube bood uitkomst. Na wat gezoek een filmpje gevonden van een vlogster die zichzelf een stuk of vijf keer opnam in iMovie. Nou dat programma hielp wel. Het duurde een hele tijd voordat ik doorhad dat een achtergrond noodzakelijk is om de ‘picture in picture’ beelden te krijgen. Als je het weet, snap je dat ook, maar daarvoor dacht ik: waarvoor heb ik nou een achtergrond nodig.
En dan begint het precies onder elkaar krijgen van de verschillende bijdragen en het volume goed krijgen. Het nadeel van iMovie is dat je iedere keer maar een instrument kan toevoegen. Die leg je vast en dan kun je nix meer veranderen (voor zover ik weet). Dus eindeloos bezig zijn om het goed te krijgen. Een nieuw instrument erbij betekent soms dat een eerder toegevoegd instrument wegvalt. En dan moet je ook voor iedereen een plaatsje inruimen. Beelden kun je alleen in totaal vergroten/verkleinen, maar niet smaller of breder maken. Zucht. En dan houd je opeens een lege plek over. Opgelost door ee schellenring erin te zetten, alleen met een hand omdat Frans al zo vaak erin stond 🙂
Dit is een eerdere versie:
Een stuk of wat versies later, de middag voor de grote dag was het af. Bij de presentatie aan bomma, bleek dat de kleinkinderen zich uiteindelijk er helemaal in gestort hadden. Zij hebben aan bomma in geuren en kleuren het hele wordingsproces verteld. Prachtig!
En dit is uiteindelijk het You Tube filmpje geworden.
SOCIAL DISTANCE MUSIC (02)
Het is natuurlijk jammer als je je opgedane kennis niet vaker kunt gebruiken. Het leek mij daarom een leuk idee om het met ons piano kwartet ook te doen.
Gelukkig was iedereen meteen enthousiast. Er moesten wat digitale hobbels worden genomen, maar de whizzoldies hebben zich goed gehouden.
Piano en viool wilden graag samen opnemen. Dat werd dus de basis voor de altviool en cello. Het is een hele kunst om dan de zaak goed onder elkaar te krijgen. Na afloop waren we het er unaniem over eens: ‘live’ samenspelen is zoveel inspirerender dan op afstand.
Of in eigen woorden:
Nog niet helemaal Storioni-kwaliteit, maar toch aardig op weg toch?
Soms klinkt het…
Toch iets om trots op te zijn.
…en ik vind het supergaaf dat we dit met z’n vieren op afstand samen spelen. Het filmpje geeft een mooi tijdsbeeld weer van hoe het er in de Corona tijd aan toe ging, als we later op deze tijd terugkijken. Ik popel om weer live te spelen, maar dit filmpje is absoluut second best. Dus TOP !
En hier dan is hier het You Tube filmpje
nb: jammer dat ik de resolutie van de filmpjes zo laag heb ingesteld. Ik was net aan mijn oog (staar) geopereerd en zag het dus niet zo scherp.
SOCIAL DISTANCE MUSIC (03)
En toen kwam november nog steeds in corona-tijd. mijn zwager werd 80 jaar. Traditie in de familie is dat er dan een lied wordt gemaakt en uiteraard uit volle borst gezongen. Dat kon natuurlijk niet. Dus de social distance muziek weer afgestoft. Gewapend met de kennis van de vorige sessies zou dat wel moeten lukken. Na eerst wat verwarrende appjes over het basislied, waren we eruit. Het werd: de padvindster van Elly Nieman. Het lied dat we ook hadden gebruikt bij het 25 jarig huwelijksfeest van onze ouders. Het heette toen de ballade van Annie (mijn moeder) en Omar (onze hond).
Eerst de beat ingespeeld op de piano op video. Beeld eraf geknipt en de muziek naar de familie gestuurd met de boodschap: hierop jullie couplet(ten) inzingen en het refrein. Iedereen zingt in de eindversie de eigen coupletten in en het refrein van eenieder voeg ik samen tot een groot geheel. Toen de eerste video’s binnenkwamen kon ik aan de slag in iMovie. tot mijn grote frustratie crashte dat programma bij iedere video en ook waren een paar mogelijkheden (beeld in beeld) regelmatig niet beschikbaar. Uiteindelijk een nieuw programma gekocht: Wondershare Filmora. Dat bleek veel beter te werken. Nu kon ik in een sessie alle bijdragen onder elkaar zetten i.p.v. een voor een. Knap werk was ook de bijdrage van Juul (kleinkind van de jarige) op trompet. Zij kon goed in de maat spelen met een oortje in. Ik heb haar speciaal een fractie eerder laten spelen. Nu hoor je de trompet goed in het refrein. Als het gelijk met de stemmen was geweest, had je hem niet gehoord. Het is een groot bestand geworden.