Belangrijk is dat je met name je positieve herinneringen koestert. Ik vind opmerkelijke herinneringen positief.Ze kleuren je leven in. Daarom ga ik nu hap-snap herinneringen posten die regelmatig oppoppen.

Eervolle aftocht
Mijn vader leerde ons dat je nooit iemand moet afmaken. Gun de ander altijd een eervolle aftocht. Dat is iets dat voor mij altijd -eerst onbewust, maar later zeker ook bewust- een richtsnoer is bij conflicten. Het is dan zaak om het doel wel te bereiken, maar met zo min mogelijk schade bij de tegenpartij. Dus niet iemand persoonlijk afbranden maar zoeken naar gedragingen die in de weg staan om een doel te bereiken. En maak het niet persoonlijk, wel eerlijk. Een duidelijk voorbeeld zou helpen om het scherper uit te leggen, maar dat zou te herkenbaar zijn. Ook kan ik erbij vertellen dat dit richtsnoer lang niet altijd bekend is bij mijn tegenpartijen.

Intuïtie bestaat

Intuïtie en ik hebben jarenlang een slechte band gehad. Ik voelde bijvoorbeeld dat mijn grote ex (zoals ik hem altijd noem) van mij hield, ook al wees de praktijk iets heel anders uit. Erop terugkijkend denk ik dat hij inderdaad van mij hield.

Toen wij huizen gingen kijken, was er een huis dat alles had. Een tuin op het westen, een inpandige garage, vrije achterom, twee onder een kap.En toch voelde het niet goed. Ik zei er nix over want ik kon dat gevoel met geen enkel feit staven. Wij aan het bieden vanuit Frankrijk, bij terugkeer meteen naar de makelaar. Frans met het idee dat we dat huis gingen kopen en ik? Ik wist het niet. En had ook nix over mijn twijfels tegen Frans gezegd. Ze waren zo vaag. De makelaar zag onze verwarring en zei: slaap er nog eens een nachtje over. Als hij een beetje had doorgedrukt, we hadden immers al geboden en er was nog maar een klein verschil, dan hadden we het gekocht. Diezelfde avond zijn we gaan praten met de buren. Heel gezellig, de tekeningen erbij. We zouden prima buren worden. Maar toen zei de vrouw des huizes op de vraag naar de tralies her en der: ja ha ha, er is in alle huizen al eens ingebroken. Een keer was het zelfs zo dat de dief in het huis zat en de eigenaren buiten. En toen viel bij mij het kwartje: Ik voelde me niet veilig in dat huis. De tuin kwam uit op een voetpad, daarachter een sloot en daarachter een groot gebouw. Kortom geen enkele sociale controle. De verkoper en wij waren elkaar genaderd op 1000 gulden na o.i.d. en wij hebben toen gezegd: nee, we gaan niet verder. En daarna kochten we een huis op papier dat meteen goed voelde :).

Ik zag zomaar de zee!

Hoe oud was ik toen? Hij is genomen in Ouddorp op Goeree Overflakkee waar we vroeger een paar jaar lang op vakantie naar toe gingen. Op deze foto zit ik in een soort houten kooi, die aan een touw omhoog werd gehesen langs een paal, want daar boven in kon je over de duinen heen kijken en de zee zien. Ik kreeg daarvoor een verrekijker mee. Blijkbaar wist ik niet hoe je daarmee om moest gaan. Want ik herinner me dat ik slechts op één moment in een flits de zee heel dichtbij heb gezien. Scherp was ie niet, maar wel veel dichterbij dan je zou verwachten als je door de duinen sjouwde om op het strand te komen. Dat was zoiets wonderbaarlijks.

De tijd stond even stil
Toen mijn vader overleed, stond voor mij de tijd even stil. Dat staat ook op zijn overlijdensbericht. ‘So far so good’. Het bijzondere was dat mijn horloge op het tijdstip van zijn overlijden stil bleef staan. En wat bleek: het elektrische circuit was helemaal kapot. Ze hebben er een nieuwe in moeten zetten. Daar baalde de reparateur van, want hij had een prijsopgave gedaan van een veel kleinere reparatie. De tijd stond dus echt even stil.